Ne Anlatıyordum Ben ...?

 

2010 Sonunda Bir Çarşamba…

  Sanki bir satranç tahtası üzerinde kurulmuş, birbirinin nerdeyse aynı kare bloklar içine yerleştirilmiş, parklar, bahçeler ve grinin her tonuyla bezeli binalarla donatılmış başkentin birbirine bağlanan sokaklarında kaybolmak işten değildi.
  Hangi sokakta olduğunu başlarda, tamamen tabelaları takip ederek ayırt edilebilmekteydi. Tabi onu da düzgün okuyabilirse.
  Bu yabancı alfabe pek bir garipti. Tek tek öğrenmesi kolay ama yan yana getirip bir kelime olarak okuyup anlamlı bir bütün oluşturmak biraz zaman alıyordu.

  Sonraları, bir orman gürlüğünde sıralanmış ulu ağaçların kendine özgü şekillerinden, o ulu ağaçların geniş kaldırımları kabartan güçlü köklerinin oluşturduğu engebelerden, o engebeler de oluşan su birikintilerden, yerde oluşan çatlaklardan…

 Dışardan bakıldığında birer mağaza görüntüsünden uzak ancak gide gele oranın önce mağaza olduğunu sonrasında ne mağazası olduğunu aşina olduğundan tanıdığı binalardan…

  Hemen her bloğun yerleşik evsizlerinin konuşlandığı bina aralarında yaktıkları çöp birikintileri ve etrafında yaşamaya gayret ettikleri ateşlerden…

  Her sokağın kedine özgü, elinde ki tasmanın ucunda bit kadar bir köpeği çekiştiren ya da nerdeyse sürüye sürüye taşıdığı Pazar filesiyle dolaşan, mahalleye kolluk kuvvetlerinden daha hâkim, öfkeli, huysuz babuşkalarından…

  Belirli bir durağa bağlı olmadan yol kenarında park etmiş şekilde duran belirli bir renge ya da sabit modele bağlı kalmaksızın müşteri bekleyen taksilerinden,

  Bir hayalet gibi devriye atan bir anda belirip “Passport” diye haykıran koca şapkalı rüşvet fırsatlarını kollayan polislerinden ayırt etmekte ustalaşmıştı.

  O uçsuz bucaksız geniş sokakların arasında oluşmuş yapay ormanın içine kurulu bu şehrin büyüsüne kapılıp hayallere daldığında kısacık bir an da nerede olduğunu karıştırıp kaybolmuşluk hissine kapılmanın bu kadar doğal oluşuna hala alışamamıştı.

  Başkentin karanlık sokaklarına adım atmak için bulunduğu rayonun kendine ait bloğundaki kendine göre şehrin en gri kvartirasından çıkmak için dış kapının ilkini açtı.

Hani !?
Alice Harikalar Diyarında masalında, Alice bir odaya girer ve kapı kapanır geri dönüş yoktur artık.    

O odada da hapis kalır çaresizlikle bir başka çıkış arar. Uzun odanın sonunda zorla da olsa geçebileceği küçük bir kapı görür. Hevesle kapıya yönelir bir kapı açar.
Açılan kapı arkasında bir kapı daha çıkar onu açar başka bir kapı… Kapılar daralarak ardı ardına küçülerek ancak burnunun girebileceği küçük bir çıkış bulur.

Çaresizce kapının önüne oturur kalır bir süre öylece. İstemsizce eli elbisesinin cebine sokar. Ne işe yaradığını bilmediği cebindeki mantarlardan birini rastgele çıkarıp bir ısırık alır ve küçülür küçülür küçülür… Ya hani…
O sayede harikalar diyarındaki gezisine devam eder

Cebinde biriktirdiklerine baktı.
Bir mantar yoktu mutlak.

Mantarı kemirir gibi içini kemiren o uzak olmanın verdiği o acı tadı, yalnızlığın, neye, niçin, kime karşı olduğu belirsizleşen hasret ve özlem duygusunun buruk lezzeti damaklarında hissettiği anda ruhu daraldı ve içinde bir şeyler küçüldü, küçüldü, küçüldü…
Sanki geçmişteki bir yaranın, yıllar sonra kaşınması gibi, kaşındıkça derinleşip tekrar belirmesi gibi, huzursuz edici o his, onu yeterince küçültüp, kendi daralan kapısından, çokta harika olmayan diyarına çıkartabilecek mantar zehri gibi geldi o an.

İlk kapı ardından karşılaştığı sıra sıra sürgüleri açtı, altta ve üste iki anahtar deliği bulunan anahtarları çevirdi.
Kapıdan çıkmak için içindeki o huzursuzluktan bir ısırık daha aldı.

Kvartirasını terk edip sıkıca kilitledi tüm kapılarını.
Tutundukça gıcırdayan tırabzanlara dayanıp tek eliyle kalın çoraplarından dolayı girmekte zorlanan botunun içine zorla ayağını soktu. Hızlıca botlarını bağlayıp Ağır adımlarla dik merdivenlerden aşağı ilerledi. Aşağı indikçe ciğerlerine dolan soğuk kar havası içini ürpertti.

  İkinci kata vardığında, kirden ve pislikten kararmış beyaz teni, içine çökmüş mavi göz bebekleri, sarının hiç bilmediğim bir tonuna dönüşmüş beyazlaşan saçı ve sakalı, bitkin ve zayıf bir yüzle karşı karşıya kaldı

  Vicdansız bir şoför yolda adamın birine çarpar kaçar ya hani...
Ardından daha az vicdansız birileri yardıma koşar hemen, sarar etrafı bir sürü harala gürele derken toplanan kalabalıklar bir iki azalıp meraklarını tatmin edip kaybolurlar.
Sona kalan da, bir tedirginlikle “aman başımıza bir şey gelmesin şahit mahit yazarlar” korkusuyla bir hastane önüne kadar getirir ve terk eder ya…
Oracıkta birinin onu fark etmesini beklerken umutsuzca, giderek düşen yaşama direncine rağmen,
en azından Azrail’i geciktiririm inadıyla.

Sığındığı basamakların ortasında
 Ölmemek için… Ya da çabuk ölmek için…
Bir elinde sımsıkı sarıldığı ucuz votka şişesi diğerinde kirli bir torba.
Muhtemelen çöpten bulduğu, eski püskü yırtık pırtık bir battaniyeye sarmalanmış şekilde kapanmasın diye mücadele ettiği kan çanağı gözlerin uykuya mı? Yoksa ölüme mi direndiği pekte ayırt edilemeyen umursamaz, donuk, soluk ve mavi bakışlara kilitlendi.
Bir anda irkildi sanki kimse yokmuş gibi seri ve sessiz adımlarla bir alt kata yöneldi.

Dışarı çıktığında acımasızca esen sert ve soğuk rüzgâr yüzüne vurdu. Derin bir nefes çekti içine aldığı nefesi verirken çıkan buharın bir cam gibi kırılıp yere düştüğünü hayal etti.
Saatine baktı Türkiye de saat 18.00 hala dedi bir iç daha çekti.

Kare bir blok içine kurulmuş, sanki bir orta çağ kalesi surları gibi dikilmiş binaların arasındaki boş alanda sitenin çıkışına doğru yürüdü. Az ilerde çocuk parkı içindeki banklarda bir kaç genç kız ve bir kaç erkek sigara bira eşliğinde romantizmin doruklarında telefonlarından yükselen Rusça bir şarkı eşliğinde o soğuğa rağmen bir bahar esintisi yaratıyor gibiydi. O soğuğa rağmen topuklu ayakkabıları, ince çorapları ve mini eteklerinden ödün vermeyen güzel güzel kızların yanında gayet özensiz çocukların gayet kaba ve hoyrat davranışlarını görmek her defasında şaşırtırdı onu.
Onca nobranlığa tezat, erkeklerin yanındaki kızların çantalarını taşımaları, zaman zaman da üşüyen kızı bir imparator penguen gibi montunun içine sarmalayıp kızın erkeğin ayaklarının üzerine basarak tek vücut yollarda yürümeleri “bu ne perhiz bu ne lahana turşusu yahu!” dedirtir cinstendi.

Bloğun sonundaki dar geçitten geçip geniş caddeye çıkarken site çıkışındaki direkte gayet iptidai usulde yapılmış üstüne düşen su buharının sarkıtlar oluşturduğu termometrenin kırmızıçizgisini eksi 20 derece de durduğunu gördü. Az önce yüzüne vuran rüzgâr termometreyi gördükten sonra sanki daha soğukmuş gibi geldi ona.
Dilini yarım yamalak konuştuğu, yalnızlığını ve yabancılığını her an insana hissettiren şehirde edindiği 3-5 arkadaşıyla buluşup bir şeyler atıştırıp alkolün yatıştırıcı şefkatli kollarına bırakmak için buluşacakları bara doğru temkinli adımlarla ilerledi.
Bakımsızlıktan bozulmuş geniş yaya yolunda zeminin buzdan ve düşen karın kapattığı tuzaklara yakalanmamak için gösterdiği temkinli adımları,  nisan ayında yaşanan halk devrimi sonrası çıkan iç savaş dolayısıyla oluşan güvensiz ve tehlikeli ortamın sürprizlerine hazır bir ihtimamla daha bir temkinli atması gerektiğini hatırlatmak zorundaydı kendisine.

 

Radarlarını olası doğal ve insan yapımı tehlikelere kursa da boş sokaklarında başkentin bütün olumsuzluklara rağmen göze güzel gelen büyüleyici atmosferinde otomatik pilota bağlayarak yine de düşüncelere hayallere dalabilmek sanırım insanın bütün olumsuzluklarına rağmen çokta övülmeyen muhteşem bir özelliği olsa gerek.
 Gözlerini kapamadan, olduğu zamanın içinde bir şeylerin tetiklediği anıların yaşanmışlıkların zihinde bir şeylerin kilidini açtığı anlara savrulmak çok garip.
 Bulunduğu zamanın gerçeklerine gardını indirmeden…
Sanki zaman makinasını bulduğundan habersiz bir mucit gibi o anın gerçekliğinde, geçmişi o anmış gibi yaşamak...
İlikleri soğutan o kış kıyamet ve onca tehdit içinde bunu başarabilmek tam bir mucize gibi.
Kendisini buraya getiren uçağın, o Ağustos sıcağında geride bıraktığı her şeyden onu ayırırken içinde bir şeyleri nasıl dondurduysa, o anı zihinde tekrar yaşarken aynı hisle üşümek ortam gereği çokta zor olmasa gerek. Lakin zihnin bu oyunu oynaması için zemin ve saha şartları gayet müsait.
Gülün sapını ne kadar uzun tuttuysa artık eller paramparça dikenden… Ne güle ulaşabiliyor ne de o gün havalimanında içine işleyen ve geçmeyen üşüme yetmiyor gibi bir de bedeninde hissettiği fiziki soğuğun katmerlenmesi ile paramparça olmuş ellerindeki yaraların derinleşmesine rağmen acısını görüp bilmesine rağmen hissedemiyordu artık.
Belki de Mevlana yanılıyordu.
Yahut tuttuğu dal bir gül dalı değildi.
Kafası darmadağın, yüreği paramparça başkentin bembeyaz gecesinin oluşturduğu bu düş oyunu, sokak kesişmelerinde yaz-kış başı karlı Ala-Too ya paralel bakan sokaklarında dağdan aşağıya doğru inen, insanın içini delip geçen rüzgârıyla dağıldı.

Karın oluşturduğu o büyüleyici soğuk manzara sanki boktan bir herifin, bulduğu bir fotoğraf filtresiyle karizmatik görünebildiği gibi bir illüzyon mu yaratıyordu, yoksa içten içe bu şehre karşı olumlu duygular mı beslemeye başlamıştı. Şehre karşı duyduğu bu sempatiden rahatsız oldu.
Geniş caddeden karşıdan karşıya geçmek için durduğu köşede, bir şehir aydınlatma ışığının sarı ışığında daha da belirginleşen, bir tüy gibi süzülerek montuna düşen kar tanelerinin kristal tanelerine daldı gözüne.
Her biri birbirinden farklı boyutlarda, farklı şekillerde sanki özenilerek çizilmiş gibi muntazam bu kar taneleri çok güzel geldi gözüne. Ne gereksiz bir çaba diye düşündü. Bunca düzensizlik içinde bu intizam bu özen.

Her çocuk gibi, yağan kara karşı duyulan o coşkulu sevinci ne zaman nasıl kaybettiği aklına geldi.
 Doksan dokuzun 16 Ağustosunda cehennem sıcağı bir gün sonunda yerle bir olmuştu doğduğu şehir.
Onca yıkıma, onca ölüme, hayatın alt üst oluşuna hazır olmadığı gibi ardından gelecek kışa da hazırlıksız yakalanmıştı.
Yine soğuk bir günde barınmak için sığınmak zorunda kaldıkları konteyner içinde yanan pırpır soba başında otururken bitmek üzere odun çuvalına gözü ilişti.
İçinde bir huzursuzluk peyda oldu.
Konteynerin camında beliren dışardaki yoğun kar yağışı, az önce içinde beliren odun yetecek mi, biterse ne halt yiyeceğiz endişesini arttıracağına, yerini o çocukluk coşkusuna sevk edebilmişti yine. Anlamsız bir sevinçle dışarı fırlayan diğerleri gibi attı kendini sokağın beyazına, kar üstünde garip boğuşmalar, kartopu savaşları, düşen kar tanelerini ağzıyla yakalama çabaları…

Onca efor sarfı, onca soğukla mücadele, ıslanmış tüm elbiseler, uyuşmaya başlayan eller ve su çeken ayakkabı içinde büzüşmüş ayak parmakları yakandan paçandan seni gerisin geriye konteynıra geri çekiyor elbet.

Az önce alev alev yanan soba, yağan karın coşkusuyla dışarıda geçen zamanda geçmeye yüz tutmuş bittikçe küçük küçük ilaveyle idare edecekken şimdi tekrar yüklüce doldurulup tekrar yanmak zorunda zira üşümüş, ıslanmış bu beden daha azına tamah edecek gibi değil bu durumda.
 Çuvalın sonunu da yükleyip sobaya, kalınca boş çuvalla baş başa, yenisini alacak paranın olmadığı düştü hemen aklına.
 Elektriklerin kesilmesiyle birlikte hissettiği çaresizlik, yoksunluk hissi çok fena gitti arına. Sobanın üst kapağından süzülen ışığın tavandaki dansı pek hüzünlü geldi o an ona.

Oldum olasıda sevmezdi kışı.
Kış ile ilgili içinde kalan tek şey karın yağışı ile gelen o çocuksu coşkuydu.
O da, o akşamüstü çuvalın sonundaki birkaç odunla yanıp kül oldu sanki.

 

Yaya geçidi başında öylece dikilmiş, koluna düşen büyükçe bir kar kristaline takılmış gözleri, zihninde dönen geçmişten bir hatıra, onu gören bir aracın geçmesi için kendisine yol verdiğini fark etmesiyle dağıldı.

 Başıyla selamlayıp hızlı adımlarla geniş araç yolunu geçip yoluna devam etti tekrar yavaş adımlarla...



…
…..
….
 ne anlatıyordum ben …????

(Devam edecek...)

 

ÖFKEMİ SEVİYORUM ULEN …!

3 Ağustos 2014

 

İnsan bünyesindeki tetiklenmesi en kolay duygudur öfke.
getirdiği anlık yakıcılığından, kötü olarak bellenmiş yada korkaklar tarafından dünden bugüne belletilmiş,korkulduğundan ötelenmiş bastırılmış,baskılanmış.
Baskılanması yönünde telkinler sayesinde insan içinde kimyası değiştirilmeye gayret edilmiş masum bir çocuğun canavara dönüştürülmesi gibi gelir bana hep.
Kötü diye kabul edilenin, dayanılmaz cazibesinden mi yoksa üstünde az düşünülerek sağlanmış saptamaların eseri telkinlerin bir toplum kuralına dönüşmesine duyduğum tepkiden mi bilinmez, öyle korkunç,çirkin veya tehlikeli gelmez bana.
belkide sırf bu inancım yüzünden öfke kontrolü için çokta çaba sarf etmedim.
Kendimi geliştirmek istediğim konular, davranış modelleri yöntemler oluşturmak için uğraşırken ÖFKEM hem bunun dışında kalmış olduğunu fark ettim.
Öfkeyi çok masum melek yada çıkarsız da görmedim ama çıkarını bile ifade etse saf,temiz ve daha açık net buldum.
Fark ettim ki bilerek yada bilmeyerek içimde birikmesine başka bir şeye dönüşmesine izin vermemeye harcamışım gayretimi.
Bir insanın öfkelenmiyor olmasını,bunu göstermemekte ki ustalığını hep daha tehlikeli hep daha yıkıcı buldum.
Çünkü öfke kabuğu şeffaftır,altındaki nedeni görmek hep daha kolaydır,iki yüzlü riyakar değildir,hesapçı değildir nettir.
İçte biriktirilen öfke gerekli anda dışarı çıkma fırsatını bulmadığında, öngörülen toplumsal baskılardan ve bodoslama öğretilerden nasibini aldıkça içte başka duygularla harmanlandığında insan içinde yakıcı bir dizi tahribata ve gereksiz hassasiyetlere yol açan kimyası değişik bir şeye dönüşür.
Birikimin yarattığı patlama, öfkenin anlık küçük patlamasının vereceği muhtemel zarardan daha yararlıdır. Birikimin yarattığı zarar, önce insanın içinde sonrada dışarıya anlamsız,geç kalınmış sakıncalı bir şeye dönüştüğü tecrübeyle sabittir.
yıllarca psikologların bahsettiği telkin ettiği öfke kontrolü öfkeni içine gömmek olmamalıdır, benim fikrime göre bu kontrol birikimin tazziğine izin vermeden bunu boşaltmaktan geçer. İçinden ona kadar saymak,susmak uzaklaşmak,sessiz bir çığlığı içinde yankılanmasına izin vermemektir.
Öfke kabuğu şeffaf olduğundan altında yatan neden ortadadır,işte bu yüzden öfke anında söylenen söze takılmak karşıdakinin kaçışı bu nedeni görmeme gayreti, öfkeye neden olan her neyse o nedeni yok sayma yavşaklığıdır.
Ortaya çıkan bu öteleme, kaçma davranışı yanında, anlık öfke çok daha masumdur. işte bu yüzden öfke hesapsız patlar öfke karşısında kaybedeceğini değil açık olarak ne istediğini belirten dürüst bir duygudur.Karşındakine bir acaba bırakmaz. Nasıl bir çelişkidir,toplumda dobra konuşan insan hep bir sempati görürken nasıl olurda insan içindeki en dobra duygunun baskılanmasını öngörmüş ve buna yönelmiştir anlam vermek mümkün değildir.
Öfke kötü bir niyetten de çıksa bilinen düşmandır. Bilinen düşmanın vereceği zarar her zaman önlem alınabilir korunabilir bir şeyken, gizlenmiş baskılanmış içe gömülmüş bir öfke karışımlı dönüşmüş başka bir şey, dost sandığın dibindeki düşmandır.
Şiddet, öfkenin dile gelmediği,gelemediği kirlenmiş,dönüşmüş,kimyası bozulmuş bir asittir.Öfkenin yaktığı şey bir kağıttır puuuf diye hemen yanar ve söner geride bıraktığı izi temizlemek güçlü bir nefesle kağıt küllerini uçururken, kimyası değiştirilmiş bir öfke, asit gibi geçmeyecek derin izler bırakır döküldüğü yerde.
saman alevi deyimi öfkeyi iyi tanımlar büyük ama kısa süreli bir alevdir, oysaki için için yanan kocaman bir ormanı yok eder,kontrol etmek nerdeyse imkansızdır.
şimdi nasıl dersin bana öfke kötüdür, zaten içinde var olan bir şeyi baskılayarak dönüştürmek mi iyidir ?
Öfke, mayınsız topraklar vaat eder. Bastığında sinsice bekleyen bir düşman değildir.
Öfke patlama noktaları belli bir yanardağ ağzıdır,bir gayzerdir, sınırı ,yeri bellidir. Yanardağ ağzında dolanıyorsan ve ayağın takılıp o lav denizine düşüyorsan aptalsındır.
Ama mayınlanmış bir kırda dolaşırken basarsan mağdursundur..
İnsanlar öfkelerini bastırırken gösterdiği erteleme susma uzaklaşmayı ötelemeyi, öfkesini ortaya çıkarmış insan karşısında saman alevi sönene kadar gösterse öfkenin zararını yok edecektir.biz genelde aksini yapar öfkemizi içimize gömer,öfkelenme doğallığı gösteren adama benzin dökeriz ve yine saf öfkenin altındaki nedeni görmek yerine benzinle onun kimyasını yine değiştiririz.içinizdeki çocuğu kaybetmeyin dedikleri şey neyse belkide bunun en başı öfkelerimizi baskılamamaktan gecer.
Bahsettiğim bütün nedenlerden dolayı
seviyorum uleeeeeen öfkemi

fahişe dediğinin içinde insan var.senin içinde ne var ?

3 Ağustos 2014

Gezi Parkı olayları ile ortaya çıkan sosyal patlama sonucu insanların başlattığı bir direniş bugün 22. gününe taşınıyor.
-içinde Maarjinaller var provakatörler var bahanesi ile polisin ve hükümetin bir savaşta bile görülmeyecek kin dolu ve acımasızca saldırılarını ,
-sağlık personeline yaralı birine yardım ettiği için terörist muamelesi yapılması,
-ha keza avukatlara yapılan saldırılar ve gözaltıları
-medya kaypaklığı,korkaklığı
-çocuk kadın yaşlı provakatör terörist masum suçsuz ayırmadansadece koltuğunu korumak için yapılan futursuzca saldırıları haklı nedene bağlamaya çalışan yöneticiler,başkanlar,danışmanları
-yarı ağlak ses tonu ve mimiklerle orta yolcuymuş gibi iki yüzlü yaklaşımları
-insanların dini duygularına sömürerek yok camiye ayakkabıyla girdiler,yok içki içtilerle olayı bir islamı cihada yada eyvah din elden gidiyora götürme çabaları
-yok bayrak yaktılar,yok cadırda fuhuş yaptılar,yok heryeri tuvalet gibi kullandılar gibi toplumun bütün katmanlarını karşı karşıya getirme ve bölme çabaları ve bunları hedefleyen yüzlerce yalan karşısında……….
ve bunların yanısıra
sizin bin topladığınız yerde on bin, yüzbin topladığınız yerde 1 milyon toplarım meydan okumasını duyup bide oraya zorla,parayla ya da vaatle toplanan,
bir de neden orda olduğunu bile bilmeyenler ve erdoğanın götünün kılıyım diyebilecek kadar beyni yıkanmış, şuursuz kalabalıklar toplanması karşısındasözde seni temsil edeni ve bunu seçen kalabalığın kimler olduğuna duyduğun öfke karşısında silah kullanmıyorsan kimseye zarar vermiyorsan direnişini kirletmek istemiyorsan içte biriken o zehir şu nidayla çıktı ortaya hep :
”OROSPU ÇOCUKLARI.”
ki bu tip küfürlerin kullanılmasınıda kendi içlerinde engellemeye gayret gösterdi geziciler.helal olsun çok büyük saygım var hepsine.

tabiki düşünmeden söylenen ve bir anda ağızdan fırlayan,anlık bir sinir boşalması sonucu doğal bir yatıştırıcı olarak ortaya çıkıyor sadece
ama sanki bu küfürde bile bir yumuşatma hissediyorum.Çünkü bir orospunun çocuğu olmak kadersizliği temsil ediyor,çünkü bu onun seçimi değil bu durum.
sonuçta çocuk masum bir şeydir,kimin olursa olsun.
bu olaylarda hissedilen şeye denk gelen hakaret, kendi seçimi olmayan bir niteleme yapıştırmak doğru değildir.
bunun yerine gayette kendi seçimi olan bir fiil yapıştırılması daha doğrudur.

ne demek istediğimi şöyle açıklayayım
açık açık :

Özünü arapçadan alan ”Fahiş” terimi bir aşırılık durumunu ifade eder.Aşırılık yapan dişiyi ise tarif için ”Fahişe” kullanılır. Cinsellikte aşırıya kaçan kadınlar için kullanılan bu terimin Türkçe karşılığı ise ”orospu” olarak karşılık bulur.
Her ne kadar cinsellik içeren ve menfaat karşılığı yapılan bir eylem olarak görülse de aslında böyle değildir.Zevk esaslı, istem dışı zoraki, şiddete dayalı yada ekonomik zorunluluğa bağlı bir zaruret nedeniyle kendini satmayı içeren bir terimdir.

Bu bağlamda, içte biriken bir sinirle çıkan orospu çocuğu küfürü,sizi sinirlendiren kişileri ifade etmekten uzak,sadece hemen hemen tüm insanların hayattaki en değerli varlıklardan biri olan annelerini aşalamaya yönelik fakat bu eylemi bizzat gerçekleştirenleri es gecen beyhude bir patlamadan ibarettir.

Aslına bakarsak,
kimi güçlünün yanında olma güdüsünden
kimi elde edeceği iş,ihale,rant ve gelir umuduyla,
daha masumları makarna kömür alıcam evime çocuğumua götüreceğim diye,
kimi toplumda hiç olup, fırsatı gelince o ezikliğini düne kadar içine giremediği toplumdan intikam alma zamanı olarak görüp polisin yanında eline demir sopalar alıp kini boşaltmak için,
kimi cennete gideceğini sandığı
kimi bunu ibadet gördüğü için
yani tanımında olduğu gibi zevk esaslı, zoraki, şiddete veya ekonomik zorunluluklar nedeniyle fahişelik yapan kendini ve göz göre göre geleceğini satana edilen kısaca O.Ç diye ifade edilen bu küfür birşey ifade edeceğini sanmıyorum.

dini ne olursa olsun rengi ne olursa olsun, dili ne olursa olsun mesleği ne olursa olsun hatta mesleği dünyanın bilinen en eski mesleği bile olsa ,
bu dönemde yaşanan bu şiddet ve haksızlığa,bu zulme,bir hükümetin kendi halkı kendi kanına yaptığı bu eziyete,
bir halkı hiçe saymasına eyvallah diyebiliyorsan,
duyarsızca olaylara bakıyorsan
ve hala sinip korkuyorsan ve hala susuyorsan,
hele birde bir tarafa yaranmak için az bile ölsünler bunlar naraları atıp efendilerinin dizi eteği dibinde çığlıklar atıyorsan…
sen kesinlikle orospu bile değilsin.
çünkü orospu dediğinin içinde insan var.senin içinde ne var ?

içten oluşan bu tepkiyle ağızdan fışkıran bu küfür orospu yada çocuğu olamaz
bu gibi tepki için bambaşka bir söz gerekir.

aaaaaa ne kadar küfürlü yazı olmuş bu demeyin anlatılan hikayenin içinde kullanılan terimi başka şekilde ifade etmem imkansızdı.
Aykut Aruca…..

KALEM-İ KİBAR

3 Ağustos 2014

“Sen, o zalimlerin işlediklerinden, sakın Rabbinin habersiz olduğunu zannetme! O, sadece onları, dehşetinden gözlerinin donup kalacağı bir güne ertelemektedir.” (İbrahim, 14/42)

der bir ayet bu ayetten esinlenerek yazılan kalem-ı kibarda şunu der.

“Canı yanan sabretsin; can yakan da yanacağı günü beklesin”

her olay içine dini alet edip amaçlarına insanların zayıf karnı olarak görüp oradan vurarak insanların inanç dünyasını sömürerek amaçlarına yönelenler,
bu amaç doğrultusunda elde edeceği çıkarlar için kukla olanlar piyon olanlar,maşa olanlar…
Allah din iman kitap hak adalet nutukları her fırsatta ağzında , her fırsatta kendi gibi düşünmeyene ve bir putperest gibi bir adama tapan ve bu doğrultuda ona hizmet etmeyi ve karşısında olana Allah ve din adına yapılmış bir cihat gibi acımasızca adaletsiz ve kalleşçe sinsice saldıran,can yakan,zulmedenlerin
cezasını ölüp ahir hayatta çekmelerini beklemek pek bir adil gelmiyor bana.
can yakanın canı yanacağı gün bu dünyada değilse bana adaletten kimse bahsetmesin.

KRALLAR VE KRALDAN ÇOK KRALCILAR OUT ARTIK BÜYÜKBAŞTAN ÇOK KLONBAŞ İN

3 Ağustos 2014

Anne baba davranışları çocuklar için bir model oluşturur bu nedenle bir kişi annelik veya babalık vasfına eriştiğinde olmadığı kadar, her şey olma telaşı içine düşer ve kendini eğitme sürecine tekrar girerler.
zaten demez mi eğitimin tanımı, kişinin istendik davranış değişiklikleri sağlama sürecidir diye
kendilerinde olmayan özellikleri kazandırmak için, çocuğu ne görürse o olacağı için bir üst modeli üretme çabasındadır.
35 yıl dişini fırçalamayan bir adamın dişlerini her gün oğluyla fırçaladığını bilirim.
yada ağzında bağlaç halini almış bir küfrü çocuğun yanında etmemek için nasıl bir gayrete girdiğine şahit olmuşumdur.
bu güzeldir. gönüllü eğitim sürecidir, çocuğuna katkı sağlamak için mutasyon derecesinde bir değişime zorlamak kendini.
burada ya olduğun gibi görün yada göründüğün gibi ol mevzusu devre dışıdır.
burada mevzu, olduğu gibi büyüsün sal gitsin bir miras mı bırakacağım yada olmasını istediğin gibi miras mı bırakacağım geleceğe ?
yetiştirme kaygısı bu yüzdendir, çocuk insanın öldükten sonra geçmişe kendinden bırakacağı bir parça,
belki bir uzatma periyodudur,
kendinin yapamadıklarını ulaşamadıklarını
oyunu kaybetmişken geri sayımda ekranda çıkan to be continued ? yazısını görüp aceleyle makineye atılmış yeni bir atari jetonu yani yeni bir yaşam hakkıdır.
her insan elinden geldiği potansiyelinin yettiği kadar bu amaç için kendinden daha üst modeli oluşturmak için didinmesi,değişmesi dönüşme gayreti bundandır.

bu yüzden.çocukların bu gelişme sürecinde babaları annelerinin gelişmiş birer kopyası olması doğladır
daaaaaaaa !!!!
koskoca adamların belirli bir eğitim belirli bir tecrübe belirli birikimle geldikleri koltuklarda,
o koltuklara sahip oldukları dönemin başlarına gün geçtikçe benzeme çabası nedir ???
tamam !
siyasi dönmelere her dönemde şahit olduk ve kanıksadık,
yada basamak tırmanıcıların nasıl kendilerini anlayışlarını düşüncelerini sattığını başkalarının üstüne basıp yükseldiğini izledik,
din vicdan deyip zamanı gelince nasıl Allahsız, vicdansız olabildiklerini hırslarına nasıl yenilip bütün değerleri unuttuğunu da bildik.

belli bir siyasi tutumun akıntısında ortak hareketleri de anlıyor insan da, uslübuna kadar tavır konuşma duruş…. v.s nasıl bu kadar bukalemunlaşabiliyor anlamıyorum.

bir anne baba, o uzun eğitim sürecinde bile günün birinde, kendisiyle çatışan bir kuşak kavgası ile karşı karşıya gelebiliyorken bu kadar robotlaşmış bir klonlama ne müthiş bir başarı.

bir büyükbaş çıkıyor günün birinde değişik ilginç alışılmışın dışında
Bir uslup geliştiriyor duruş,konuşma,bakışı,ses tonlaması yürüyüşü ile anam bir bakmışsın aynısı başka bir bedende daha küçük bir koltukta karşında

büyükbaş bir gün çıkıyor resmen tehdit ediyor yaptığı icraatları eleştirenleri, bunun etkisi yine aynı hızla yayılıyor.
Veeee kurum amiri klonbaş performans merformans bakmadan sırf benzeşmeye çalıştığı ugruna ne dediğine bakmaksızın aman efendim canım efendim gözünün çapağını yiyeyim tavrıyla mesela şunu yapabiliyor.

Çorum’da sözleşmeli olarak görev yapan, öğretmen B. Y., internette kişisel facebook sayfasında; referandumda ’hayır’ oyu vereceğini ifade ederek “Madem 12 Eylül’le ilgili derdiniz vardı, 7 yıldır neredeydiniz” yönelik ifadeleri nedeniyle hakkında soruşturma başlatılıyor. Soruşturma sonunda, Çorum Valiliği’nce öğretmen görevden uzaklaştırılıyor.
Ancak, toplamda 10-15 kişi dışında kimsenin ulaşma imkanı olmayan; okul ve mesleki yaşamın dışındaki bir dönemde; kişisel bilgilerden yola çıkarak; cezalandırma işlemine gitmesi ve öğretmeni açığa almak tam bir yargısız infazdır.bu infazı benzeşmek adına her kurumun amiri sırf büyükbaş gibi olmak için yapıyor.

televizyonda çıkıyor bir büyükbaş diyor ki, biz iktidarımızda 2 milyar ağaç diktik,ertesi gün fırsatını bulmuş klonbaş biz geldiğimizden beri bu kadar çalı bu kadar ağaç diktik diyebiliyor,alakasız bir toplantı içinde seçim mitinginde gibi.

büyükbaş bizden önceki hükümeeeeeet diye ağzını açıp yüklenince klonbaş durur mu ne mümkün,
kurumun iktidar kurumu değil devletin kurumu olduğunu unutup,bizden önceki amir diye başlıyı veriyor sanki kendisinden önce dünya toz bulutuydu nebulayı bu derledi topladı toprak yaptı.Yaratıcı oluyor oda anında

büyükbaş bir gün diyor ki barış,hemen alttaki klonbaş birlik dirlik mutluluk mesajları veriyor,ertesi gün büyükbaşın üstüne geliyor birileri oda sesleniyor ulusa hop bakmışsın aynı tehditkar tavır klonbaşın etki alanında

bakıyosun önce avm olacak yok kışla olacak yok yok barok tarzı müze olacak yok yok hem avm hem müze bir de cami olacak yok yok bence park kalacak sanırsam galiba ….

kesin açıklamaları gördüğümüz anda klonbaşlar diyarlarında da işlerin şirazesi kayıyor anında
tutarsızlık madem doğal bir şey
verilen sözler yapılan vaatler,alınan önceki kararlar,önceki söylemler anında unutulup o anı kurtaracak fevri,agresif,ben dedim oldu kararlarla hareket ediyor.
anlaşılacağı üzere bugün faşizan uyanılmışsa büyükbaşlar diyarında klonbaşlarda aynı uyanmak zorunda hissediyor,bir gün gönül adamı olunduysa anında kılıf değiştiriliyor,ertesi gün dindar sonra kapitalist ertesi gün liberal,sonra milli olunabiliyor.

bir çocuk eğiticem diye yıllarca uğraşan olumlu yönde değişecem diye yırtınan anne babanın hakkıdır bu formül.
kocaman adamların bu kadar pervane oluşundaki sır coco-colanın mucize formülünden daha önce açıklanmalı halka paylaşılmalıdır,bu mutasyonun sırrı …
aykut aruca

ACIMADI Kİ !

3 Ağustos 2014

güçmüç hıhhh !

“Acımadı ki acımadı kiiiiiii” edasıyla
Bana ne yaparsa yapsın, karşısında dimdik ve güçlü olduğumu hissetmeye çalışıyorum her zaman
Hatta biraz (belki birazdan biraz daha fazla) böbürlenmişliğim bile olur içten içe zaman zaman
“HİÇ BİR ACI YIKAMAZ BENİ” gazı içimde patlamış santralden sızmış bir zehir sanki.
Sonradan içimde kansere dönüşecek Çernobil belki de…
Çooooook karakışlar gördüm yenilmedeeeeeen ama yara alarak
Her defasında daha bir gururla dinlenmedi mi acılı anlarda Sezenden “GEÇER”
Belki avaz avaz bazen de sessizce en derinden ve içten
“BU DA GEÇER NELER NELER GEÇMEDİ Kİ”
avuntusu yetişti koşar adım imdada
en içteki ezikliğe burukluğa merhem olmaya…!
Acı patlıcan oldum kimi zaman, üstüme düşen kırağıya inat.
Kimi zamanda, sanki marifetmiş gibi, öldürmeyen acılara sahiplendim sımsıkı sarılıp güçle kutsanacağım yalanına kendimi inandırarak…
Olmadık zamanlarda hortlayaıverdi acılar ve beraberinde getirdiği rahatsızlıklarını da peşine takarak.
Dillenmesin diye çok çaba gösterildi
Ama dillendiğinde salya sümük olmamak
ve tabiî ki yiğitliğe getirilmeyecek zevale inat …

her defasında güçlü ve mağrur maskesi takıldı sakince
için için yanarak.
Bunca çaba bunca bastırmışlığa rağmen kalabalıktan koro halinde
“SEN GÜÇLÜSÜN SANA BİŞEY OLMAZ”ı duymadın mı çoğu zaman…

şımarıkça belki de biraz utanarak
“BIKTIM BUNU DUYMAKTAN YORULDUM GÜÇLÜ OLMAKTAN “
Bunu derken bile içten içe okşadın egonu hatta cilalayarak.

Aslında ne taktığın maske kadar güçlüsün ne de görünmeye çalıştığın kadar kırılmaz.
Buna dense dense
“HAYAT ARSIZLIĞI”
denir. İşte hepsi bu kadar.
Mahallenin yaramaz iflah olmaz çocuğu vardır ya. Her şeye burnunu sokar bunun için sürekli dayak yer ama hiiiiç uslanmaz hani… ?
Bildiğin dayak arsızıdır.
Sinir eder karşısındakini gücünün yetmeyeceğini yiyeceği bir araba dolusu sopayı bile bile…
Öylede gururludur ki lanet, canı yanar kafası gözü patlar ama süper saklar ya canının yandığını
Dayak atanı sinir harbine sokar. Vurdukça siniri bozulur siniri bozuldukça daha sert vurur hani,
O vurdukça sinir bozucu duruşu ve gülüşüyle dimdik durur gıkı çıkmaz ya bizimkinin.
En sonunda dayak atan
“EEEEEEH YETER ELİMDE KALACAKSIN ŞİMDİ, GİT BELANI BAŞKA YERDE BUL” der
İşte böyle benimkisi

– güçlü olsaydın o kadar, daha anlayışlı olurdun ailene, çevrene ,arkadaşlarına..
Bozulmazdın bu kadar yaptıkları hatalara mükemmelliği yakıştırmak gereksinimin olmazdı ki onlara.
– Güçlü olsaydın gerçekten, seçici olmazdın bu kadar, istemezdin gerçek dostlar etrafında, yüzlerce sıradan arkadaş biriktirir kırılmazdın yanlışlara, doğal karşılayabilirdin tüm bencilliklerini
– Güçlü olsaydın cidden o kadar, neden bekleyesin hayatla en çetin mücadeleyi versin seninle gözünün nuru biricik aşkların
gerek var mıydı onunda güçlü olmasına. Destek olacak bir dayanak görmezdin ki, paylaşmazdın o kocaaaaa yüklerini sevdiğinin küçücük omuzlarına
– Zaten güçlü olsan o kadar yalpalamazdın ki hayatta ihtiyacında olmazdı ne güvenli ne de huzurlu bir omuza
– Yorulmak nedir bilemezdin ki ..! bu yüzden gerek te duymazdın varlığına susayıp soluklanmaya hasret duyduğun o kollara

Güçlüysen güçlüsüdür!
bu kadar zaaf, bu kadar beklentiyle olunmaz ki güçlü .
Ya beklentilerini feda edeceksin yada feragat edeceksin sözde gücünden.
yada itiraf edeceksin gerçeği yüzleşeceksin kendinle …yada diyeceksinki acımadı ki acımadıkiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

Aykut Aruca

ESEK

EŞEK

3 Ağustos 2014

Eşşşşeeeeek bide bol “ş”li söylenince nasılda samimi ve sıcak geliyor bana
Özene bezene söylenen ağdalı sevgi sözcüklerinin bende yarattığı samimiyetsizliği anlatamam.
Aşkım, bir tanem, bebişim, canım, cicim, balım, güzelim, …………v.s
Çok basit şekilde herkesin ağzında söylenir olmalarından mı ya da genelde söyleyenin samimiyetsizliğinin aşikârlığından mıdır bilinmez sevemedim bir türlü bu sevgi sözcüklerini.
Eşekten sevgi sözcüğümü olur dediğiniz duyar gibiyim ama bende öyle işte.

Ne kadar klasik bir Türk ailesi sayılmasa da ailem,
sanırım yetiştiğim çevre ve toplumdaki erkeğin alması gereken diye biçilen rolün yansıması olabilir.
“NE ÖYLE KARI GİBİ”………
lafına benzer bir çok seviyesiz benzetmenin muhattabı kalmamak içindir belki…
Özlemek, sevmek, çok üzülmek ve dolayısıyla ağlamak ya da mucizeye bile ölçüsüz sevinmek erkeğe yakışmaz genellemesini benimsememden ya da benimsetilmesinden belkide.
Aslında sadece sevgi sözcükleri değil duyguları içeren ne varsa bastırmışlığımın fışkırmasını taşır bu eşek belkide.
şimdide bazen içimden çok gelse de seni seviyorum demek
bana öyle zor gelirki ağzım burnum büküle büküle sanki yalan söylüyormuşum gibi.
Aşkım, bir tanem, bebişim, canım, cicim, balım, güzelimden hangisi lazımsa onu ifade ettiğini hissederim herzaman….öyleki bazen içten söylenmiş okkALI bir “eşşşşşşek “her şeyi anlatırçoğu zaman gözlerimin içine bakan o eşeğe:):):):):):)

Dün yine seni andım gözlerim doldu
O tatlı günlerimiz bir anı oldu
Ayrılık geldi başa katlanmak gerek
Seni çok çok özledim arkadaşım eşek